Śmierć wzywa do życia [słowo na niedzielę]

W zmartwychwstaniu Chrystusa Ojciec Pio widział pełnię odkupienia. Dążył więc do odnowienia wiary i przemiany osobistego życia. Troszczył się też o zbawienie innych. Tuż przed śmiercią wyznał, że przez cierpienie i miłość odrodził wiele ludzi dla nieba.

W dniu śmierci Ojca Pio watykańskie czasopismo „L’Osservatore Romano” zanotowało: „Aż do końca Ojciec Pio, cierpiący na astmę i bronchit, wyczerpany spowiadaniem, żył, sprawując swą posługę. Miał pozwolenie na odprawianie mszy świętej na siedząco, do konfesjonału udawał się na wózku, bo już nie trzymał się na nogach, lecz nie chciał zrezygnować z tej misji i obowiązku każdego kapłana, szafarza łaski i miłosierdzia Bożego. Ojciec Pio pocieszył i przyciągnął do Pana niezliczone rzesze dusz, pojednał z Bogiem ludzi dalekich od wiary i życia chrześcijańskiego, czasem nawet nieprzyjaznych i wrogich religii”.

Powstanie do życia
Ojciec Pio przypominał swoim duchowym dzieciom: „Pamiętajcie, że nie jesteśmy z tej ziemi, ale mamy tu misję do spełnienia: zbawienie duszy i danie innym dobrego przykładu”. Wiedział, że Kościół chce wszystkich obdarować owocami ofiary Boskiego Oblubieńca, którą On złożył za całą ludzkość. – Dlaczego Jezus powstał z martwych? – pytał. – Aby dać świadectwo, że i my osiągniemy odkupienie. Śmierć Chrystusa na krzyżu sprawiła, że w Jego Zmartwychwstaniu mamy wspaniały dowód przywrócenia utraconej łaski i wyjścia z grzechu. Powinniśmy zatem powstać do życia w łasce uświęcającej z postanowieniem, że już nigdy nie pozwolimy na to, aby przytrafiła się nam śmierć duchowa.

„Wielkie oddziaływanie Ojca Pio spowodowane było trwaniem w misterium Krzyża – napisał Jan Paweł II – gdyż starał się doskonalej upodobnić do Ukrzyżowanego i był świadomy swego powołania do współpracy w dziele Odkupienia. Potrafił rozpoznawać cierpiącego Chrystusa nie tylko w wewnętrznym dialogu modlitwy i w spotkaniu z osobami dotkniętymi chorobą, którym starał się nieść pocieszenie”.

W zmartwychwstaniu Chrystusa Ojciec Pio widział pełnię odkupienia. Dążył więc do odnowienia wiary i przemiany osobistego życia. Troszczył się też o zbawienie innych. Tuż przed śmiercią wyznał, że przez cierpienie i miłość odrodził wielu ludzi dla nieba. Zaręczał ponadto: „Mogę zapomnieć o sobie, ale nie o moich duchowych dzieciach. Mogę was zapewnić, że kiedy Stwórca mnie wezwie, poproszę Go o to, abym stał u bramy nieba, aż zobaczę, że do raju weszły wszystkie moje duchowe dzieci. Wieczne zbawienie wasze, nie mniej niż moje, leży mi bardzo na sercu”. Tłumy pielgrzymów przybywające do jego grobu każdego roku oraz świadectwa uzdrowionych za jego wstawiennictwem na duchu i ciele potwierdzają, że śmierć Ojca Pio stała się zaledwie początkiem jego nowej egzystencji.

Kochać i cierpieć
„Aby naśladować Chrystusa – pisał – konieczna jest codzienna medytacja i rozważanie życia i męki Jezusa. Z medytacji i refleksji rodzi się szacunek dla Jego czynów, a z szacunku pragnienie i radość naśladowania”. Kiedy rozmyślamy o życiu Jezusa, wtedy dusza Nim się napełnia, poznaje Jego sposób postępowania i uczy się właściwej postawy w życiu osobistym. „Aby osiągnąć ostateczny cel – stwierdził – trzeba iść za naszym Bożym Przewodnikiem, a On nie inną drogą chce prowadzić duszę wybraną, jak tylko tą, którą sam przemierzył – krzyżową drogą wyrzeczenia”.

Powtarzał, że nieważne jest cierpienie, gdy się kocha. Ten, kto należy do Chrystusa, powinien duchowo rozważyć i przeżyć całe Jego życie. „Chrześcijanin powinien cieszyć się z krzyży – czytamy w jego liście – bo, gdy jest sprawiedliwy, to cierpiąc, zarabia na nagrodę, a gdy jest grzesznikiem, wtedy cierpienie go poprawia i będzie mu zaliczone jako pokuta za grzechy”.

Wzorem życia i postępowania Ojca Pio stał się Jezus Chrystus, który ukochał ludzi, uniżając siebie aż do przelania własnej krwi i śmierci na krzyżu. Dlatego zakonnik modlił się o podobną miłość: „Rozpal, Jezu, ten ogień, który przyniosłeś na ziemię, abym nim przepełniony, spalał się na ołtarzu Twej miłości jako ofiara całopalna, abyś Ty królował w moim sercu i w sercach wszystkich”.

Ratunek dla braci
Ojciec Pio poświęcił się Bogu, gdy miał zaledwie kilka lat. Tak wspominał to po latach: „Wtedy nad ołtarzem ukazało mi się Serce Jezusa, a Jezus położył rękę na mojej głowie, pragnąc potwierdzić, że podoba się Mu to moje ofiarowanie się i poświęcenie Jego miłości. Od tamtego momentu wzrosła we mnie miłość i pragnienie całkowitego oddania się Bogu”. Był głęboko przekonany, że Jezus daje szczególny krzyż prawdziwym przyjaciołom, aby bardziej zbliżyć się do nich – krzyżem chlubił się każdy apostoł, męczennik i święty. Potwierdzają to listy z poradami, których udzielał jako kierownik duchowy.

Korespondencja z kierownikami duchowymi przynosi natomiast uwagi dotyczące doświadczenia cierpienia i jego sensowności. Tak na przykład pisał 2 kwietnia 1912 roku: „Jestem zadowolony, gdy cierpię. Chciałbym prosić Pana Jezusa, aby dał mi wszystkie cierpienia ludzi. Czy Zbawiciel nie prosił mnie i nie wybrał, abym był jedną z Jego żertw ofiarnych? Pan chce moich cierpień, gdyż potrzebuje ich dla innych dusz”.

Kiedy jakiś człowiek cierpiał na duszy lub ciele, wtedy chciał go z tego doświadczenia wyzwolić. Prosił Boga, by pozwolił mu przyjąć na siebie wszystkie jego utrapienia, „byle tylko zobaczyć go zbawionym”. Zrzekał się na korzyść będących w potrzebie i nieszczęśliwych wszystkich zasług z cierpienia, aby tylko przyjść im z pomocą. Wiedział, że cierpienie i trud ustają, a miłosierdzie względem bliźnich sięga dalej – do nieba. Rozumiał, że człowiek nie może zrobić dla bliźniego nic lepszego od uwolnienia go od bólu. Jeden dzień cierpienia wart był dla Ojca Pio tyle, co tygodnie osobistej modlitwy.

Wyzwolenie przez śmierć
Ojciec Pio zastanawiał się nad śmiercią i zgłębiał jej sens. W listach niezmiennie pisał, że pragnie tylko kochać Boga i z tej miłości do Niego umrzeć: „Trzeba żyć, aby umierać, i umierać, aby żyć”. Kiedy jego kierownik duchowy, ojciec Agostino, przedstawił mu perspektywę rychłej śmierci, odpisał: „Gdy to usłyszałem, odczułem, że na chwilę zelżał ciężar moich cierpień, które są wprost nie do wytrzymania. Rozszerzają się moje płuca i oddycham świeżym powietrzem, które mnie ożywia. Ożywcze powietrze przeszło przez moje ciało i żyły, wniknęło w komórki i molekuły mojej krwi. Śmierć jest dla mnie czymś jasnym, pełnym elastyczności, daje sercu wolność i przestrzeń – jak morze”.

Pisał, że nie śmierć przyjdzie go szukać, ale Pan Bóg. Wiedział, że wraz ze śmiercią nie umrze, lecz przejdzie do lepszego życia. Stwierdził, że kto prawdziwie za życia miłował Boga i miał serce oderwane od grzechu, ten odejdzie łatwiej i bez boleści. Kochał to, co Bóg w nim czynił. Był szczęśliwy, że umrze – nie dlatego, że śmierć miała go uwolnić od cierpień doczesnych, ale ponieważ zgadzał się przyjąć wolę Boga. Zapisał, że Jezus umierając, poddał się prawu śmierci, które zniósł, zmartwychwstając – w ten sposób pokonał śmierć i z wiekuistej przemienił ją w doczesną.

Robert Krawiec OFMCap
„Głos Ojca Pio” [78/6/2012]

Źródło: glosojcapio.pl

fot. Voce di Padre Pio

Podziel się artykułem na: Share on FacebookTweet about this on TwitterShare on Google+Email this to someone

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Top