Chrzest Jezusa w Jordanie objawia nam dwie zasadnicze prawdy: Pierwszą jest potwierdzenie głosem z wysoka, Przedwiecznego Boga Ojca, że Jezus jest prawdziwym i umiłowanym Synem Bożym, w którym ma upodobanie (Łk 3, 21-22). Zaś drugą jest świadectwo Jana Chrzciciela, że Jezus jest „Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata” (por. J 1, 29). Te prawdy są świadectwem odwiecznego zamysłu Boga, który pragnie zbawić każdego bez wyjątku człowieka.
Jak zaznaczył św. Łukasz we fragmencie Dziejów Apostolskich: „Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie”. Zbawczy zamysł Boga został mocno podkreślony przez proroka Izajasza. Zapowiada on, że Sługa Boga będzie przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów, aby otworzył oczy niewidomym i mieszkającym w ciemnościach grzechu. To On ogłosi Prawo na ziemi… a będzie to „Prawo Miłości” nawet wobec wrogów i nieprzyjaciół… Zbawczy plan miłości ukazuje nam Boga, pochylającego się nad grzesznikiem, który się nawraca. Staje po stronie człowieka w swoim Synu, wyrażając zgodę na niezrozumiałą po ludzku i niesprawiedliwą karę śmierci krzyżowej umiłowanego Syna…
Tak więc chrzest Jezusa przypomina wszystkim, jak bardzo blisko siebie są: narodzenie i śmierć. Gdzie równocześnie jakby na chwilę pęka mur świata doczesnego i przez „okno wiary” oglądamy już inny, Boży świat. Narodzenie to początek życia w naszym pojawieniu się w świecie, ale on na nic się nie przyda, jeśli zabraknie wejścia w nowy porządek ducha. Perspektywą tego życia jest kilkadziesiąt lat, ale drugiego życia jest wieczność, czyli życie bez końca, w które wprowadza nas właśnie sakrament chrztu świętego.
Dlatego też sens świąt, które przeżyliśmy, jak i całego roku kościelnego nie jest inny niż ten, abyśmy wciąż na nowo wyciągani byli z naszego zapominalstwa i samowystarczalności. Święta są po to, abyśmy na nowo zostali naprowadzeni na ślady Boga, jakie raz na zawsze zostały wpisane w historię ludzkości przez Betlejem, Kalwarię i wspólnotę wiary Kościoła.
Trzeba nam odczytywać dzisiejsze teksty biblijne w sposób bardzo osobisty, zaadresowany do każdego i każdej z nas. Albowiem w historii ziemskiego życia Jezusa, a zwłaszcza w Jego odkupieńczej śmierci i zmartwychwstaniu – w sposób wyjątkowy – streszcza się historia każdego człowieka… Nasze „zanurzenie w chrzest” święty nie jest rodzajem rytuału starożytności, na pamiątkę Jezusa z Betlejem, jakiegoś niezwykłego Nauczyciela z Nazaretu czy znad Jordanu i Golgoty. Ale jest „osobistym przymierzem”, związaniem na życie i śmierć, z Bogiem objawionym w Jezusie Chrystusie. Aby poprzez codzienny, świadomy i wolny wybór opowiadać się po stronie Jezusa, który nie tylko obiecuje, ale daje nam życie wieczne… Spotkanie z tajemnicą Osoby i dzieła Jezusa Chrystusa jest sensem naszej chrześcijańskiej wiary i modlitwy. Jest również sensem naszego pielgrzymowania i przechodzenia ze śmierci do życia.
Apb Wacław Depo
Źródło: niedziela.pl