Zmianę na twarzy Matki Bożej i widoczną łzę pod jej prawym okiem zauważyła około godz. 4 po południu siostra zakonna, która zawiadomiła kościelnego, a ten z kolei księdza. Łzy zauważyły także inne osoby obecne w katedrze, rozpoczęła się głośna modlitwa a wieść o cudzie błyskawicznie rozeszła się po Lublinie przyciągając licznych wiernych do katedry. Ze względu na tłumy wieczorem nie można było zamknąć świątyni. W następnych dniach do lubelskiej katedry zaczęły przybywać pielgrzymki z całego miasta, okolic i różnych stron Polski. Rozsierdziło to władze komunistyczne, które rozpoczęły agitację wyśmiewającą cud, a wiernych przezywając „cudakami”. Zabraniano wjazdu do Lublina, organizowano wiece antyklerykalne, co doprowadziło 17 lipca 1949 r., przed kościołem oo. Kapucynów przy Krakowskim Przedmieściu, do starć z wiernymi i łapanki najaktywniejszych z nich ładowanych na ciężarówki. Przypominało to niedawne łapanki prowadzone przez niemieckich okupantów. Część zatrzymanych otrzymała wyroki więzienia ku przestrodze dla innych. Nie powstrzymało to jednak wiernych od publicznego wyznawania wiary oraz wdzięczności Bogu i Jego Najświętszej Matce za widoczny znak obecności z umęczonym ludem i Kościołem.
W 64. rocznicę „cudu lubelskiego” i 25. rocznicę koronacji cudownego obrazu Matki Bożej z katedry lubelskiej 3 lipca 2013 r. odbędą się uroczystości religijne: Msza św. pontyfikalna o godz. 19.00 pod przewodnictwem arcybiskupa Zygmunta Zimowskiego, procesja różańcowa ulicami Lublina w sąsiedztwie archikatedry, apel jasnogórski. Niech nie zabraknie wiernych Kościołowi mieszkańców Ziemi Garbowskiej na tej modlitwie i manifestacji wiary.
