KULT ŚW. JÓZEFA W POBOŻNOŚCI LUDOWEJ
Na początku 2003 roku Kongregacja do spraw Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała dokument zatytułowany Dyrekrorium o pobożności ludowej i liturgii. Dokument bardzo szeroko omawia kwestię tzw. „pobożności ludowej” oraz jej relację do oficjalnej liturgii Kościoła. W rozdziale VI drugiej części Dyrektorium przedstawione są różne formy pobożności ludowej związanej z kultem świętych. Pośród wspominanych świętych na pierwszy miejscu wymieniony jest św. Józef. Opiekun Jezusa Chrystusa zawsze cieszył się w Kościele kultem odzwierciedlającym jego wielkie i bezpretensjonalne życie. Podobnie jak w życiu ziemskim był człowiekiem prostym i skromnym, pozostającym w cieniu Jezusa i Maryi, takim też pozostał w życiu Kościoła.
Kult św. Józefa rozwinął się w licznych formach pierwotnego folkloru, a także w późniejszych nabożeństwach, w skład których wchodziły litanie, pieśni i różne modlitwy, od krótkich wezwań aż do różańca i godzinek. Wszystkie wyżej wymienione formy modlitewne w pobożności ludowej ku czci św. Józefa wchodziły — i do dzisiejszego dnia wchodzą — w skład różnych nabożeństw mniej lub bardziej rozbudowanych, celebrowanych i odmawianych w celu uczczenia najważniejszych tajemnic z życia św. Józefa. Św. Józef wraz z Maryją byli zaangażowani w zbawczą misję ich Syna Jezusa Chrystusa.
Jak podkreśla nowe Dyrektorium najbardziej znanym i powszechnie celebrowanym nabożeństwem ku czci św. Józefa w kręgach pobożności ludowej jest nabożeństwo „Siedem śród”, pochodzące z XVII wieku. Innym ulubionym nabożeństwem, także pochodzącym z tego okresu, jest nowenna do św. Józefa, którą się celebruje przez dziewięć kolejnych dni. W czasie tej nowenny czytana jest lub śpiewana Litania do św. Józefa zatwierdzona przez papieża Piusa X. Z tą Litanią wiąże się możliwość uzyskania odpustów.
Dyrektorium przypomina także, że miesiącem poświęconym szczególnej czci św. Józefa jest marzec. W dzień 19 marca przypada główna uroczystość poświęcona świętemu. Ponieważ jednak jest to okres Wielkiego Postu, wszelkie praktyki pobożnościowe związane ze św. Józefem należy zsynchronizować z duchem i praktykami tegoż okresu.
Nabożeństwa ku czci św. Józefa w pobożności ludowej bardzo często mają także charakter prywatny. Są nimi np. godzinki, litanie, różaniec, modlitwy czy pieśni. Każdy czciciel św. Józefa może dobierać sobie dowolne modlitwy i ćwiczenia duchowe, posługując się dostępnymi książeczkami do nabożeństwa, zatwierdzonymi przez kompetentną władzę kościelną. Tak odprawiane nabożeństwa są przede wszystkim wzorową szkolą pobożności ludowej w celu uzyskania od Boga potrzebnej łaski dla duszy i ciała przez pośrednictwo św. Józefa.
Cześć oddawana św. Józefowi jest podkreślana przez koronację jego wizerunków. Najważniejszym koronowanym wizerunkiem jest postać św. Józefa przedstawiona w obrazie Świętej Rodziny znajdującym się w bazylice św. Józefa w Kaliszu. Obraz ten został ukoronowany koronami papieskimi 31 maja 1783 roku. Dnia 23 marca bieżącego roku odbędzie się koronacja łaskami słynącego wizerunku św. Józefa w sanktuarium ojców karmelitów bosych w Poznaniu. Będzie to koronacja dokonana na prawie diecezjalnym za zgodą Stolicy Apostolskiej.
Stosunkowo nową formą kultu św. Józefa stały się pielgrzymki do jego sanktuarium w Kaliszu. Do najbardziej znanych grup pielgrzymkowych należy zaliczyć: pielgrzymkę byłych więźniów obozu koncentracyjnego w Dachau, Ogólnopolską Pielgrzymka NSZZ Solidarność oraz Pracodawców i Przedsiębiorców, Pielgrzymkę Polskiego Związku Kobiet Katolickich oraz Ogólnopolską Pielgrzymkę Domowego Kościoła.
Ojciec Święty Jan Paweł II, któremu leżało na sercu dalsze pogłębianie i szerzenie wszelkich przejawów pobożności ludowej w oddawaniu czci Opiekunowi Syna Bożego, w adhortacji apostolskiej Redemptoris Custos napisał: „Pokładając ufność w przemożnym wstawiennictwie św. Józefa, Kościół widzi w nim wspaniały wzór nie tylko dla poszczególnych stanów życia, ale dla całej chrześcijańskiej wspólnoty, niezależnie od warunków życia i zadań, jakie w niej pełni każdy z wiernych” (nr 30).
źródlo: opoka.org.pl
