Celem i kresem krzyża i śmierci jest zmartwychwstanie, a więc nieśmiertelne życie Boże i chwała. [słowo na niedzielę]

Według Pisma św. i najstarszej wiary chrześcijańskiej (a zwłaszcza wedle Listu do Hebrajczyków – por. 10, 19-22), ofiara Jezusa Chrystusa na krzyżu nie kończy się na Kalwarii (na Golgocie), ponieważ ona, jak potężny strumień wypływa i ogarnia wszystkich i wszystko, wypełnia i kończy dopiero wtedy, gdy Chrystus przynosi ją do Boga i prze zmartwychwstanie zostaje obdarowany życiem Bożym, tj. łaską zbawienia, przeznaczoną dla wszystkich ludzi. A więc obdarowywanie życiem Bożym, tj. łaską zbawienia, odbywa się w zmartwychwstaniu i przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Zmartwychwstanie Chrystusa jest ostatnią fazą czy stacją złożonej przez Niego ofiary, która oczyszcza z grzechów i uświęca ludzkość. Zmartwychwstanie jest przyjęciem krwawej ofiary Chrystusa przez Boga Ojca i jednocześnie przejściem Chrystusa do Chwały Boga Ojca w mocy Ducha Świętego.

Najlepiej to wyjaśnia rytuał składania krwawej ofiary w świątyni jerozolimskiej, gdy najwyższy kapłan najpierw składał krwawą ofiarę (ze zwierząt) na ołtarzu za grzechy ludu, a potem zanosił ją do najświętszego miejsca tzw. Świętego Świętych, gdzie – według wierzenia Żydów – przebywał i zamieszkiwał sam Bóg. I dopiero, gdy Bóg przyjął od najwyższego kapłana tę ofiarę, wtedy obdarowywał (za nią) swój lud łaską Bożą. Ten obrzęd składania najwyższej ofiary przez najwyższego kapłana w świątyni żydowskiej zapowiadał Jezusową krwawą ofiarę i Jego zmartwychwstanie. Jezus jako najwyższy kapłan i jednocześnie jako najwznioślejsza krwawa ofiara – złożona z Jego przelanej Krwi i zabitego Ciała – przyniósł ją (swoją Krew i Ciało) Bogu Ojcu, a Ten za ten dar sprawił cud Zmartwychwstania. A cud Zmartwychwstania to nic innego jak obdarowanie człowieczeństwa Jezusa Chrystusa, a wraz  z Nim każdego człowieka nieśmiertelnym życiem Bożym, które jest udziałem w życiu całej Trójcy Świętej.

Ze zmartwychwstania, z wywyższenia i chwały zmartwychwstania skorzystał i Chrystus jako Człowiek (człowieczeństwo Chrystusa) i wszyscy ludzie, którzy dzielą z Nim to człowieczeństwo. Jednak zmartwychwstanie służy głównie ludziom, ponieważ Chrystus jako Syn Boży przebywa zawsze razem z Ojcem i Duchem Świętym. Trzeba pamiętać, że Chrystus – przychodząc na świat w momencie Wcielenia, a zwłaszcza w momencie śmierci na krzyżu -,stał się drugim jakby Adamem, zawierającym w sobie- tak, jak pierwszy Adam – wszystkich ludzi i ich grzechy wraz ze śmiercią. Przy śmierci na krzyżu dokonał oczyszczenia z grzechów pierwszego Adama, a z nim wszystkich ludzi a przez zmartwychwstanie obdarował wszystkich – począwszy od pierwszego Adama do ostatniego Adama – to jest do ostatniego człowieka, nieśmiertelnym życiem Bożym, czyli doprowadził do chwały Boga. Doprowadził jednak do chwały przez własną chwałę otrzymaną w zmartwychwstaniu. Jednak zmartwychwstanie dotyczy głównie ludzi.

W tym wszystkim zawiera się w Chrystusie przeogromna wielkość Boga i człowieka. Krzyż i śmierć nie staje się kresem, lecz prowadzi do zmartwychwstania. Celem i kresem krzyża i śmierci jest zmartwychwstanie, a więc nieśmiertelne życie Boże i chwała. Wszelkie ludzkie cierpienia i śmierć są warunkiem do owego przejścia i otrzymania za nie owej chwały życia.

Trzeba zawsze pamiętać, że to wszystko okazuje się darem Boga. Człowiekowi należałoby się za wszystkie cierpienia i dobre dary najwyżej nieco dłuższe i spokojniejsze życie ziemskie. Życie Boże – w całej pełni szczęśliwe i wieczne – to jest tylko dar Boga wysłużony nam przez Jezusa Chrystusa na krzyżu i dany  nam w zmartwychwstaniu.

Nasze zmartwychwstanie – połączone z powszechnym zmartwychwstaniem wszystkich ludzi – jest konsekwencją zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Skoro Chrystus – swoim człowieczeństwem – ogarnia nas wszystkich i na krzyżu oczyścił (obiektywnie) każdego człowieka z grzechów, a w zmartwychwstaniu (-również obiektywnie) otrzymaliśmy od Boga – za sprawą Chrystusa – nieśmiertelne życie Boże, czyli tę samą moc zmartwychwstania, jaką otrzymał Chrystus, to wszyscy (obiektywnie) zmartwychwstaniemy. Z tym, że nie będzie to jednakowe dla wszystkich, a więc jakaś powszechna idylla. W tej sprawie są jasne słowa Jezus Chrystusa: „Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: a ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia” (J 5, 29), a zatem zmartwychwstanie jest wysłużone dla wszystkich i wszyscy zmartwychwstaną. Istnieje tylko ta różnica, że jedni zmartwychwstaną na życie szczęśliwe, a inni – na życie potępionych. Zmartwychwstanie na życie otrzymają ci, którzy skorzystają z tego obiektywnego (powszechnego) zmartwychwstania, przez osobiste dobre czyny – tzn. przez czyny moralne i uświęcone łaską Bożą. Największą dla nas ludzi pociechą jest to, że te nasze „niewielkie utrapienia obecnego czasu przygotowują nam bezmiar chwały dla przyszłego życia dla nas, którzy wpatrujemy się nie w to co widzialne, lecz w to co niewidzialne” (2 Kor 4, 17). Zmartwychwstanie na „potępienie” otrzymują ci, którzy popełnili złe czyny, tzn. niemoralne i nieuświęcone, przez które osobiście (subiektywnie) nie skorzystali ze śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Dla nich śmierć i zmartwychwstanie stały się zbyteczne, ale nie ze strony Chrystusa, lecz z powodu ich osobistej decyzji wyłączenia się z Jezusowego powszechnego zmartwychwstania i ze szczęśliwego życia Bożego w chwale. Nie chcą, więc nie otrzymują. Wobec ludzkiej wolnej woli Bóg staje się bezradny. Jezus Chrystus i Bóg boleje nad tym, ale nie ma możliwości zmusić człowieka do przyjęcia Jego daru.

Całość nauki zmartwychwstania – jako gwarancji dla zmartwychwstania chrześcijan i wszystkich ludzi – przedstawił w sposób jasny i logiczny św. Paweł Apostoł w 15-tym rozdziale Pierwszego Listu do Koryntian. Ci, którzy mają problemy z przyjęciem zmartwychwstania Chrystusa i wszystkich ludzi, powinni poznać naukę tam zawartą, która jest objawiona, a więc absolutnie prawdziwa i obowiązująca wszystkich chrześcijan, a bardzo pożyteczna dla wszystkich innych wyznawców, a nawet niewierzących.

Ks. Stanisław Welenc

Podróż do „źródeł wiary i kultury” t. II

Grafika: http://biuropromocjisztuk.pl/wystawy/przed-2006-r/wielki-tydzien/

Jan Matejko, Zmartwychwstanie

Podziel się artykułem na: Share on FacebookTweet about this on TwitterShare on Google+Email this to someone

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Top